Na een relatief korte nacht werd ik vanochtend gewekt door een kukelende haan. Op het ‘balkonnetje’ ben ik gelijk gaan kijken hoe het uitzicht is. Aan de ene kant gaat een berg stijl omhoog, aan de andere kant is de zee.

Ik ben als eerste op het terras waar we gisternacht de dag afsloten, om met een kopje kamillethee van het uitzicht te genieten.

Nadat we ontbeten hebben lopen we naar het strand. Het is zo’n 200 meter lopen over een kronkelig paadje door een stukje bos. Het strand is een baaitje tussen de rotsen, er zijn stukken zand en stukken grind, het is ongeveer 800 meter breed. Op het strand zijn drie dakjes van bamboe gemaakt waaronder je kunt liggen. Er zijn niet meer dan 30 mensen. We gaan eerst in de zee zwemmen. Door de stenen is het lastig om in het water te komen. Daarna gaan we onder een dakje liggen en val ik in slaap.

Later eten we wat bij een strandtentje en ga ik met N. een bergwandeling maken. Tussen 8 en 9 is het avondeten.

Kabak is een kleine nederzetting. MeneerTuran heeft hier in 1987 als eerste zijn tent neergezet. Het verblijf waar we nu zijn, Turan Hill Lounge, is het oudste van deze nederzetting. Ik schat dat er nog 4 of 5 andere gelegheden hier in de buurt zijn waar je kunt overnachten. Het zijn allemaal zelf gemaakte hutjes of plaatsen waar je een tent neer kunt zetten. Er is hier vooral rust. ‘s-Ochtends word je wakker van het geluid van de dieren. De mensen zijn hier aardig maar anders dan we elders in Turkije gewend zijn. Ze zijn wat relaxter / softer en het lijkt erop dat ze het werk in het ‘hotel’ onder mekaar verdeeld hebben. Er zijn ook een aantal ‘volunteers’.

Op de tweede dag doe ik om half negen mee met een behoorlijk pittige yoga-sessie. ‘s-Middags maken we een wandeltocht van zo’n drie uur naar een waterval boven in de bergen. Heen lopen we een stuk van het Lycische Pad (het Lycische Pad is een wandelpad van bijna 500 kilometer van Oludeniz naar Antalya), terug gaan we klauterend door en langs het riviertje; heel mooi maar wel gevaarlijk.

Op de laatste dag maken we een wandeling naar een grot waar de zee vrij spel heeft.

De vliegreis verloopt voorspoedig. We vliegen met Pegasus, een Turkse low-cost carrier, voor schandalig weinig geld. De reis gaat voorspoedig en na een klein uur landen we om 21:10 uur in Dalaman. Hier worden we door een taxibusje opgehaald. Het eerste stuk gaat over een snelweg, later door een aantal dorpjes en na Oludeniz gaan we de bergen in. De weg wordt hier slechter. Er zijn geen vangrails en een aantal scherpe haarspeldbochten. De chauffeur zegt dat de weg ‘dangerous’ is en ondanks dat het pikkedonker is, merk je dat we langs een diepe ravijn rijden. Vlak voor Kabak moeten we uitstappen en gaan we verder in een Jeep. Al snel begrijpen we waarom: de weg is onverhard en zeer slecht, we gaan soms steil naar beneden. We rijden heftig schuddend vlak langs de afrond. Na 20 minuten komen we, rond middernacht, aan bij onze bestemming Turan Hill Lounge. Er zijn zo’n 10 vrij staande hutten. We worden allervriendelijkst ontvangen door vier ‘hippie-achtige’ mensen. In een soort grote open veranda bedekt met druivenplanten, drinken we nog wat en om 2 uur gaan we naar onze hut voor de eerste nacht in een paradijselijke omgeving.

Met N. Heb ik deze morgen een eindje hard gelopen. We wilden naar de Galata toren. Aangekomen bij de Galata brug (over de De Gouden Hoorn) blijkt dat deze is afgesloten. Dit geldt ook voor de volgende brug, de Ataturk brug. Op de terugweg blijkt waarom: het is 1 mei en er staan wat demonstranten op de brug. Aan het begin van de brug staat ongeveer evenveel politie.

Als N. en ik ‘s-middags nog een laatste wandeling door Istanbul gaan maken komen we een groep auto’s tegen die in Istanbul een stop hebben voor de Allgau-Orient rally. Op de auto staat te lezen dat ze max. Eur 11,11 per overnachting besteden. Ook komen we de ingang tegen van een kerk/monument uit de 7e eeuw. Helaas hebben we hier geen tijd meer voor.

Om half vier vertrekken we naar het vliegveld Sabinen Gokcken. We zitten met z’n achten in een 13-persoons busje. Even worden we wat zenuwachtig omdat we na 200 meter een half uur volledig stilstaan in een nauw steegje. Daarna maakte de rijstijl de rijstijl van een Turkse chauffeur in een grote stad echter weer alles goed. Uiteindelijk zijn we binnen anderhalf uur op het vliegveld, ondanks de 1 mei perikelen, ruim op tijd.

Op het vliegveld ontmoet ik 2 Australische jongens die met de mountainbike vanuit Italië naar Istanbul gefietst zijn. Vanuit hier vliegen ze naar Turkistan en gaan vervolgens naar Tjatsikistan, Pakistan en China. Ze denken hier 6 maanden over te doen….. Phia vermaakt zich met een Marokaans jongetje van 2 maanden.

Vandaag de laatste Koninginnedag op 30 april. Misschien een beetje jammer dat we dit niet in Nederland konden meemaken. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Vandaag zijn we naar de Galatabrug gelopen en vanaf daar hebben we een bootreis over de Bosporus gemaakt. De kaartjes hebben we geboekt bij een 76 jarige Turkse man. Hij vertelde dat hij gewichtheffer was geweest en dat hij in 1964 een zilveren medaille had gehaald op de Olympische Spelen van Tokio. Hij had een speldje op van de beroemde Hongaarse voetballer Puskass. Of het waar is zullen we nooit zeker weten maar het was wel leuk om het verhaal van hem te horen.

De boottocht duurde 2 uur en was leuk. Er zaten zo’n 30 mensen op de boot. Wij zaten in de open lucht op het dek. Naarmate we meer de Bosporus op gingen en het smaller werd begon het harder te waaien. Zoals zo vaak maakt een boottocht slaperig en vielen de ogen bijna dicht. Na afloop zijn we de stad in gelopen.

Er zijn ontzettend veel kronkelige straatjes met heel veel kleine winkeltjes waar alles verkocht wordt. De straatjes vind ik zelf wel net zo leuk als de bazaar. In een klein winkeltje uit 1912 hebben we thee gedronken en baklava gegeten.

En uiteraard heeft Tim zijn dagelijkse broodje kebap gegeten.

Met Phia ben ik later naar de Blauwe Moskee geweest. Wat opvalt is dat er in de moskee nagenoeg geen ruimte is voor afbeeldingen en beelden. Het grootste deel bestaat uit een enorm tapijt waar gelovigen kunnen bidden. Bij de moskee hangt een stamboom. Daaruit blijkt dat zowel Mohammed als Jezus Abraham als voorvader hebben; ergens zijn wij allemaal familie van mekaar!

‘s-Avonds zijn we naar een restaurantje in een achteraf straatje gegaan in de wijk Cankurtaran. Er kwamen drie muzikanten langs en we kregen fruit en baklava. Voor een gezamenlijk voorgerecht, een hoofdgerecht en koffie met 2 raki toe betalen we (incl. drank) omgerekend eur 30.–. Qua prijs is het ongeveer gelijk als in Nederland, maar de vriendelijkheid en bediening zijn vele malen beter. De meisjes hadden een goede verstandhouding met de Syrische ober (overigens niet de eerste Syriër die we tegenkwamen). Hij liet een foto zien als strijder in het Syrische verzet.

Vlak voordat we gisteravond naar bed wilden gaan, en nog even een drankje zaten te drinken op het terras van het hotel, kwamen we in gesprek met een sloveense dame van zo’n 60 jaar. Ze vertelde dat ze werkte als tolk voor de sloveense televisie. Ze vertelde verder over haar drie huwelijken en haar werk all over the world. Verder had ze een verhaal over een Turks-Islamitische organisatie. De volgende dag zouden we ons om 7 uur kunnen aanmelden bij Lea Arts Turc (Mr. Nurdogan) vanwaar je na een gedegen screening naar een bijeenkomst ging in het noorden van Istanbul. Hier zou je allemaal wonderlijke dingen horen en meemaken. Zoals ze het vertelde leek het wel alsof we het begin hoorden van een nieuw boek van Dan Brown.

Vandaag zijn we na het ontbijt naar de Grote Bazaar gegaan. Dit is een groot gebouw met honderden kleine winkeltjes dn tientallen straatjes. Door de immensheid raak je al gauw het gevoel voor richting kwijt en verdwaal je dus makkelijk. Uiteraard hebben we daar de nodige prullaria gekocht.

‘s-Middags zijn we naar het Topakapi-museum geweest. De Topakapi was tot het begin van de vorige eeuw het verblijf van de sultans. Er zijn hier geen schilderijen, maar veel gouden voorwerpen, kledingstukken, en (hoe toepasselijk) verschillende tronen van de sultans. Er is een binnenplaats maar misschien wel het mooiste is het uitzicht over de Bosporus.

‘s-Avonds hebben we Teki Kebab gegegeten. Teki Kebab is een gerecht dat klaargemaakt wordt in een soort aardewerk kruik. Met veel bombarie wordt de kruik op een schaal met brandende kolen het restaurant ingebracht en buiten op straat wordt met een groot mes de kop van de kruik afgeslagen. We zaten in het restaurant op kussens op de grond. Het was er heel relaxed en ook hier valt weer op hoe vriendelijk en voorkomend de Turken zijn.

Als dagafsluiting hebben we een middernachtelijke wandeling gemaakt langs de Blauwe Moskee.

Om 2 uur zaterdagmiddag zijn we, vanaf AMHC, rechtstreeks naar Dusseldorf gereden. Na ruim anderhalf uur kwamen we daar aan en zijn we met een kabelbaantje van de parkeerplaats naar de vertrekhal gegaan. Omdat we reeds vooraf ingecheckt hadden konden we eerst rustig koffie gaan drinken voordat we, nadat de rijen bij de incheckbalie opgelost waren, de koffers inleverden. We vlogen met Turkish Airlines en het vliegtuig vertrok stipt om 18:25 uur. De vlucht was aangenaam, er was een goede maaltijd en er was entertainment in de vorm van films, audio, etc. Dmv een camera op het vliegtuig was de start en landing goed te volgen. Bijna 3 uur later kwamen we aan op vliegveld Ataturk in Istanbul. Allereerst kochten we een visum van EUR 15,– per persoon. We gingen met een taxibusje naar het hotel, ruim 20 kilometer verderop (EUR 60,–). We slapen in het Villa Pasha Hotel gelegen in de oude stad in de wijk Sulthanamet. Het is een klein toeristenhotel, niet zo schoon als we gewend waren vorig jaar in het zuiden, maar we zitten wel midden in een wereldstad in een leuk straatje.

Om half 10 zaten we aan het ontbijt, na een korte nacht (om 2 uur, lokale tijd, lagen we in bed). Het hotel ligt vlakbij de Hagia Sofia. Dit was tot 1922 het verblijf van de Sultan. Allereerst bezochten we een aantal mausolea van een aantal Sultanfamilies. Omdat de rij bij de Hagia Sofia meer dan 100 meter was, besloten we dit te laten voor wat het was.

Toevalligerwijs was op het plein voor Hagia Sofia de start van de laatste etappe van de Ronde van Turkije.

Daarna zijn we een citytrip gaan maken met een dubbeldekker bus. Deze trip duurde zo’n twee en een half uur en ging oa over de Bosporusbrug en door de wijk Besitas en langs het stadion van de gelijknamige voetbalclub.

Dit jaar geen wintersport maar een reis naar de zon! Morgen vliegen we, samen met de familie van E., om 18:25 vanuit Dusseldorf naar Istanbul. In Nederland is het ‘s-nachts net boven nul, overdag 10/12 graden, in Istanbul is het volledig zonnig en zo’n 23 graden. Aan de Middelandse Zee, waar we op 1 mei heenvliegen, is het zo’n graad of 5 warmer. Wow….

Op vrijdag vertrekken rond 11:00 uur vanuit Apollon Hotel, Patara. We gaan allereerst naar Fethiye. Hoe verder we naar het westen komen hoe beter de wegen zijn. Fethiye is ongeveer 80 km rijden, we doen er ruim een uur over. Het is een mooie rit door een groen heuvelachtig landschap. We arriveren in Fethiye waar ontzettend veel grote, nieuwe vakantievila’s staan. Het lijkt op een ghetto van luxe. Vlakbij is het strand. Nog geen kwart van de strandbedden is bezet. Later gaan we naar het centrum van Fethiye. Het is een moderne, luxe plaats. Het is de eerste keer in Turkije dat we betaald moeten parkeren. Na smakelijk gegeten te hebben gaan naar het 50 km verderop gelegen Dalaman waar we de nacht doorbrengen in een hotel vlakbij het vliegveld. Na wat misverstand met het autoverhuurbedrijf (komen ze de auto halen of leveren we hem af), worden we om 9:15 afgezet op de luchthaven. Exact om 11:15 vliegen we weg.

De laatste volle dag in Patara zijn we naar Saklikent geweest. We wisten niet wat we konden verwachten en wilden hier een paar uur verblijven en vervolgens naar het strand gaan. Na zo’n 25 kilometer bijna niemand te zijn tegen gekomen, kwamen we op een plek aan waar behoorlijk wat roering was. We besloten wat door te rijden en via een onverhard pad kwamen we in een bos terecht. We parkeerden hier de auto en daalden af, via een bospad met veel trappen, naar een riviertje. Hier huurden we voor 2 Turkse Lira plastic schoentjes en liepen stroomopwaarts door het riviertje.We kwamen in een soort tropisch regenwoud. De natuur was hier schitterend. Op sommige plakken stroomde het water plots sneller en stonden we een meter in het water. Na zo’n 20 minuten lopen kwamen we bij een waterval. Het was fantastisch hier onder te staan. Wederom was het opvallend hoe weinig mensen hier waren, ik denk dat we in de tijd dat we hier waren minder dan 30 mensen zijn tegengekomen. Phia bleef lekker een kopje thee drinken bij het beginpunt.

Daarna gingen we terug naar het punt waar wat meer roering was. We konden gaan raften maar besloten eerst de Saklikent kloof in te lopen. Via een platform wat aan de rotsen bevestigd was, kwamen we na 200 meter bij een stroomversnelling uit.Met behulp van een touw staken we het ijskoude water over. Vervolgens liepen we de smalle en enorm hoge kloof in. Het water was koud, op sommige stukken was het moeilijk begaanbaar en moest er, door het water, over rotsen geklauterd worden. Na een uur lopen kwamen we bij een waterval. Dit was ons eindpunt in de kloof die uiteindelijk 18 km lang is. Op de terugweg namen we nog een modderbad. Moe maar zeer voldaan kwamen we om 8 uur terug in Patara.

Vakantie is bij uitstek een gelegenheid om andere mensen te ontmoeten en andere culturen te ontdekken. Ook is het een periode om samen met het gezin dingen te ondernemen, Daarnaast is het een prima periode om te onthaasten.

Vandaag kwamen alle drie bovenstaande ingrediënten aan bod. We hebben een televisie op de kamer met satelliet-zenders uit het Midden-Oosten en Oost Europa. Zo kunnen we de hele avond naar zenders uit Afghanistan en Irak kijken. Tussen de lange lijst van zenders ontdekte ik ook BVN en om 24:00 uur (lokale tijd) hebben we heerlijk het Olympische sportzomeravond programma bekeken. Vanochtend en het begin van de middag hebben we langs het zwembad gelegen, gezwommen, gelezen en af en toe dommelden we in slaap. Later op de middag ben ik in het dorpje een krant gaan kopen en in een klein restaurantje een kopje turkse thee gaan drinken. Een half uurtje later kreeg ik spontaan een kleinigheidje te eten. Toen ik wat later wilde afrekenen wuifde de eigenaar dit weg. Het valt op dat overal waar we komen de mensen vriendelijk en gastvrij zijn.

Aan het begin van de avond zijn we in het dorpje wat wezen eten en heeft Louise de voorletters van haar jongere neefjes en nichtje op haar arm laten zetten. Samen met Phia heb ik vanaf een duintop de zonsondergang bekeken. We waren nagenoeg de enigste op die plek. Het is bijzonder hoe mooi en rustig het hier is.